افزودنی های شیمیایی بتن

افزودنی های بتن به غیر از سیمان پرتلتد، سنگدانه و آب است.

به عبارت دیگر افزودنی بتن اجزایی از بتن به غیر از سیمان هیدرولیکی، آب، سنگدانه ها و الیاف هستند که برای اصلاح و بهبود خواص بتن و ملات تازه و سخت شده به بتن افزوده می شوند.

کارکرد اصلی یک ماده افزودنی بتن عمده ترین اثر مورد انتظاری است که بر بتن دارد و بیانگر عملکرد شاخص آن افزودنی است.

کارکرد فرعی یک ماده افزودنی بتن اثر یا اثراتی است که در مقیاس کوچکتر از کارکرد اصلی بر بتن می گذارد.

کاربرد افزودنی های بتن می تواند موجب صرفه جویی های گوناگونی شود و علاوه بر جبران هزینه های ناشی از خرید افزودنی بتن، امتیازات اقتصادی نیز به همراه داشته باشد.

از جمله این امتیازات اقتصادی کاربرد افزودنی های بتن می توان به کاهش مقدار سیمان و آب، افزایش بهره وری نیروی انسانی، کم شدن زمان اجرا، سهولت و افزایش راندمان عملیات بتنی، فراهم کردن امکان استفاده از سنگدانه ها و مصالح در دسترس، سهولت انتقال و ریختن بتن، سرعت بخشیدن در باز کردن قالب و سهولت در بسیاری دیگر از موارد اجرایی اشاره کرد.

انواع روان کننده بتن

1. کربوکسیلاتی
2. نفتالینی
3. لیگنو سولفات

1.فوق روان کننده کربوکسیلاتی

فوق روان کننده کربوکسیلات با فوق روان کننده های متداول دیگر در عمل متفاوت است. پایه فوق روان کننده کربوکسیلیک، اتر است و نیز دارای زنجیره های جانبی مولکولی هستند و میزان مصرف آن 2/1-5/. درصد وزن سیمان مصرفی می باشد و عدد اسلامپ را تا 12 افزایش می دهند.

2. روان کننده نفتالینی

فوق روان کننده بر پایه نفتالین به عنوان یک ماده ی کاهنده ی آب و دیرگیر شدن بتن است. این فوق روان کننده به منظور استفاده در مناطق معتدل و گرم مناسب است و میزان مصرف آن 1-8/. درصد وزن سیمان مصرفی می باشد و عدد اسلامپ را تا 18 افزایش می دهند.

3. روان کننده لیگنو سولفات بتن

یک افزودنی مایع است که بر روی ذرات سیمان تاثیر می گذارد. این فوق روان کننده به صورت عامل روان کنندگی قوی بر روی ذرات سیمان می باشد و تاثیر کندگیری کنترل شده ای دارد و میزان مصرف آن 8/.-3/. درصد وزن سیمان مصرفی می باشد و عدد اسلامپ را تا 21 افزایش می دهند.